زیبایی ملاک است.

هرکسی که می گوید زیبا بودن ملاک نیست حرف مفت می زند.

دقیقا به همین صراحت و به همین شدت. یا خیلی احمق است که متوجه نیست یا اینکه واقعا نمی داند یا اینکه سعی دارد به خودش امیدواری بدهد! از این سه حالت که خارج نیست. هست؟

بگذارید یک بار دیگر بگویم. زیبایی مهم است. اگر زیبا نباشی می شوی مثل آن دختری که از هفتم تا الان که نهم هستیم تنها مانده و با اینکه دختر خوبیست و شخصیت خوبی هم دارد اما چون زیبا نیست کسی سراغش نمی رود. اگر زیبا نباشی می شوی آن نویسنده ای که کتابش را می خوانی و عکسش را چاپ کرده اند پشت کتاب، و وقتی دیگران از تو درباره ی کتاب می پرسند و تو آخر توضیحاتت عکس نویسنده را بهشان نشان می دهی، با صورتی که از نفرت جمع کرده اند می گویند: «واه! این دیگه کیه کتاباشو می خونی؟» و متاسفانه به این درک نرسیدند که نویسنده ی خوب بودن به زیبایی صورت نیست. به زیبایی درون است. اگر زیبا نباشی می شوی همان دختری که از همه ی کلاس باهوش تر بود اما کسی دوستش نداشت. می شوی همان معلمی که بهتر از بقیه درس می داد اما کسی قدرش را نمی دانست.

اما اگر زیبا باشی. اگر زیبا باشی، خب. دورت شلوغ است همیشه. آن دختری که توی باشگاه گریه می کرد و همه ی بچه ها دورش را گرفته بودند و منتظر یک اشاره از او بودند، زیبا بود. آن معلمی که همیشه دورش شلوغ بود و خیلی ها می رفتند سراغش تنها برای یک سوال مسخره، زیبا بود. آن دانش آموزی که خیلی ها آرزوی دوستی با او را داشتند، زیبا بود. آن گربه ای که همه به او غذا می دادند و نوازشش می کردند، زیبا بود. زیبایی ملاک است. زیبایی مهم است. می شود گفت شاید مهم ترین چیز همین زیبایی باشد مگر در چند مورد نادر!. تو ناخودآگاه آنی را که قیافه ی بهتری دارد بیشتر دوست داری. در دیدار اول، تو شخصیت فرد مقابلت را نمی شناسی، تو علایقش را نمی شناسی، تو نمی دانی مهربان است یا مغرور، نمی دانی درونگراست یا برونگرا. در دیدار اول تنها چیزی که توی ذهنت می آید زیبا بودن یا نبودن است. زیبا بودن ملاک است.